در 5 آوریل 1973، ناسا فضاپیمای پایونیر 11 را به سمت سیارات بیرونی منظومه شمسی پرتاب کرد. پایونیر-11 اولین فضاپیمایی بود که از کنار زحل عبور کرد و در طول مسیر از مشتری و کمربند سیارکی گذشت.
پیشگام-11
پروژه پایونیر، که شامل دو ماموریت اصلی ، پایونیر-10 و پایونیر-11 بود، برای اکتشافات بین سیاره ای طراحی شد. این دو کاوشگر وظیفه کاوش در سیارات بیرونی منظومه شمسی مانند مشتری و زحل را داشتند.
این فضاپیما حدود یک ماه پس از دوقلو خود، پایونیر-10 به فضا پرتاب شد. هر دو کشتی پلاک های طلایی با تصاویر و پیام های مربوط به زمین حمل می کردند تا در صورت مواجهه با موجودات فرازمینی در فضا، پیامی را به آنها منتقل کنند.
این صفحات شامل نقاشی هایی از پیکره های انسان و برخی نمادها و نمودارها است که منشا سفینه فضایی را توضیح می دهد.
کاوش مشتری
پایونیر-11 در سال 1973 مستقیماً به سمت مشتری پرتاب شد، سپس از گرانش مشتری به عنوان نیروی محرکی برای به حرکت درآوردن آن به سمت زحل استفاده کرد.
این فضاپیما تصاویر دقیقی از لکه قرمز بزرگ مشتری گرفت و از مناطق قطبی مشتری نقشه برداری کرد. او همچنین جرم کالیستو قمر مشتری را محاسبه کرد.
بازدید از زحل
این فضاپیما حدود چهار سال طول کشید تا به زحل برسد و رصدهای خود را از این سیاره آغاز کند. سرانجام، زمانی که پایونیر-11 از میان ابرهای زحل عبور کرد، اطلاعاتی را در مورد این سیاره و حلقه های آن جمع آوری کرد.
با این اطلاعات دانشمندان تایید کردند که زحل دارای میدان مغناطیسی است. آنها همچنین دریافتند که جو زحل بیشتر از هیدروژن مایع تشکیل شده است.
این تصاویر همچنین شامل قمر نارنجی زحل تیتان بود که پوشیده از ابر و بسیار سرد بود. در این کاوش دو قمر جدید زحل نیز کشف شد و ماموریت این فضاپیما در اکتبر همان سال به پایان رسید.
خروج Pioneer-11 از منظومه شمسی
هفده سال پس از پرتاب، پایونیر چهارمین فضاپیمایی شد که با عبور از نپتون، بخش سیاره‌ای منظومه شمسی را ترک کرد.
سفینه فضایی اکنون در مسیر خود به سمت فضای بین ستاره ای است. آخرین تماس با پایونیر-11 در نوامبر 1995 انجام شد و پس از آن ارتباط ما با این فضاپیما قطع شد.
