در 13 آوریل 1969، ناسا یک ماهواره هواشناسی جدید به نام Nimbus 3 را پرتاب کرد. این سومین ماهواره از سری ماهواره های تحقیق و توسعه نسل دوم بود که توسط ناسا برای آزمایش فناوری های جدید پیش بینی آب و هوا پرتاب شد.
طراحی ماهواره هواشناسی جدید
پرتاب موفقیت آمیز ماهواره های تایروس راه را برای پرتاب برنامه فضایی نیمباس هموار کرد. این برنامه مبنای همکاری مشترک بین ناسا و NOA در طراحی و ساخت ماهواره های هواشناسی بود.
نیمبوس 3 در سال 1969 پرتاب شد و نمونه بسیار موفقی از برنامه فضایی نیمباس شد.
در دهه های بعد، ناسا با استفاده از ابزارهای دقیق تر در طراحی و ساخت ماهواره های هواشناسی و پرتاب آنها به مدار زمین، زمینه را برای پیشرفت روزافزون فناوری در این دسته از ماهواره ها فراهم کرد.
دستاوردهای ماهواره نیمباس-3
Nimbus 3 یک طیف سنج مادون قرمز داشت که می توانست دما را در سراسر جو ثبت کند. این ابزار همچنین قادر به تشخیص تشعشعات الکترومغناطیسی در کل محدوده طول موج بود که به دانشمندان در تعیین ساختار جو کمک کرد.
Nimbus 3 دارای دوربین هایی بود که از پوشش ابر عکس می گرفتند. این ماهواره توسط موشک ثور آگنا از پایگاه نیروی هوایی واندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد و وارد مدار قطبی شد. دو ماه پس از پرتاب، یکی از سازه های آن از کار افتاد و پس از چندین شکست دیگر، ناسا در سال 1972 این ماموریت را خاتمه داد.
این سری از ماهواره‌های نیمباس با جمع‌آوری داده‌های مربوط به دمای اتمسفر تروپوسفر زمین از شرق اقیانوس اطلس تا بیشتر اقیانوس آرام، به پیشرفت‌های قابل توجهی در پیش‌بینی آب و هوا منجر شده است.
